Decomposing- Recomposing: Interview Ahmad Mallah &Rebecca Lillich // Krüger

Wat hebben jullie onderzocht tijdens deze residentie / hoe hebben jullie deze residentie ervaren? Wat heeft de tijd op de Scheepmakersdijk/Nieuwe Vide jullie gebracht?

De onverdeelde ruimte, tijd en financiële steun over een langere periode gaf ons de ruimte om te reflecteren en ook in te storten — om echt te reageren op de steeds sterker wordende golf van emoties die we allebei ervaren. Aanwezig zijn in één ruimte dwong ons om niet weg te vluchten van wat we voelden. We hebben interdisciplinair naar elkaar toe gewerkt, waarbij we ook onze persoonlijke geschiedenissen en achtergronden in een nieuw licht zijn gaan zien binnen het gezamenlijke werk. Dit kwam tot uiting in houtbewerking, gesproken woord met een vocale processor, kostuumontwerp en grootschalige installaties. Samen onderzochten we ook nieuwe technieken, zoals fototransfer, live channeling performance met een camcorder en het gebruik van gips.

Jullie werk reflecteert op instortende systemen. Is het maken van dit werk ook een manier om hoop te vinden daarin? Of juist niet? Kun je iets meer vertellen over waarom je doet wat je doet?

Ja en nee vat het misschien het best samen. Ja, omdat hoop voelt als een spier, een reflex, een reactie die we niet kunnen stoppen — maar die spier is vermoeid. Nee, omdat het werk voelt als een toekomstig fossiel, een erkenning van het einde van dingen zoals we ze kennen. We kunnen de zwaartekracht van verandering niet ontkennen, maar onze harten breken tijdens de val. Het werk dat er nu staat is een echo van die bitterzoete pijn, een verkenning van emotioneel gewicht.

Wat betekent de lichamelijkheid in jullie werk / wat voegt het lichaam toe?

We zijn allebei, op verschillende maar verwante manieren, kunstenaars van het lichaam. Zelfs in de materiële werken is het lichaam voelbaar — afwezig en toch luid aanwezig. We bouwen een huis waarin we niet kunnen wonen, een bed dat ons geen rust biedt; onze videowerken reageren op eerdere performances van onze lichamen. Het lichaam is uiteindelijk wat overblijft. Terwijl de industriële superstructuur die ons bindt eindeloos doordraait, worden we aangemoedigd om steeds verder van onszelf verwijderd te raken. Ons werk keert ook steeds terug naar het begin — ongemakkelijk, onzeker, en toch helder.

Wat kunnen mensen verwachten in de komende periode (performances / bij binnenkomst in de tentoonstelling)?

Zoals bij onze eerdere projecten zal het fysieke werk geactiveerd worden door een performance. Deze nieuwe presentatie is een eerste poging om meerdere media te versmelten tot een soort apocalyptisch cabaret. Deze performance zal zowel live plaatsvinden als in videowerk gepresenteerd worden, tijdelijk vertaald en telkens weer anders ervaren door de kijker. De tentoonstelling blijft als een materiële echo van het live moment bestaan — op zichzelf staand werk, maar steeds verwijzend naar de afwezigheid van wat eraan voorafging. We hopen dat bezoekers hun eigen ervaring kunnen terugvinden in de afzonderlijke onderdelen, maar ook in het geheel.

Jullie treden ook elkaars geschiedenis binnen en het publiek maakt daar deel van uit. In dit chaotische speelveld, zoals jullie het noemen, wat hopen jullie dat dit fysieke maar ook conceptuele werk aanraakt of verrijkt bij de toeschouwer?

Het overbrengen van ervaring en identiteit binnen dit werk is een proces van triggers. We proberen elk de dag door te komen — dagen die steeds zwaarder en futieler aanvoelen — om dan plots geraakt te worden door een beeld van familie, een beeld van genocide, een herinnering aan plezier of pijn. De multidisciplinaire werken proberen dit gevoel over te brengen: het zware, tijdelijke karakter van het nu dat telkens wordt doorbroken door gebeurtenissen of herinneringen die blijven kleven. Verwarring, eenzaamheid, hoop, tederheid — die kleuren vervagen en verschuiven door de hele ervaring heen.