Er is geen uithoek van de planeet zonder vervuild water of regen. In de Peruaanse jungle sijpelt een eindeloze cyclus door in elk aspect van het leven: vervuiling door zware metalen, de vernietiging van ecosystemen, de vergiftiging van inheemse gemeenschappen. Metalen uit de mijnen sijpelen de rivieren in en regenen vervolgens duizenden kilometers verderop neer. Yakumama (2025) is een metafoor voor de ritmes van vervuiling. Elke keer dat het regent, spoelt onze vervuiling over ons heen, maar keert altijd terug in zijn prachtige, aquatische vorm.
Een tweede, nog leeg wandtapijt nodigt de bezoekers van de tentoonstelling uit om samen aan het thema te werken. Hoe ziet dit wandtapijt eruit in een land met een overschot aan zowel de fysieke grondstof (wol) als de metaforische Yakumama, de moeder van het water?